Voor de volgende blogpost is het in eerste instantie goed om te weten waar dit zich allemaal afspeelt. Dit is ons decor geweest van de afgelopen vier dagen. Florence:
We hebben de stad verkend. We liepen over de schattige pleintjes en bruggetjes en zoals wij dat doen gingen we musea in en weer snel uit. Toch maar mooi meegepakt die kunst en cultuur nu andere dingen doen.
Nadat we alle beelden en hun piemels hadden gezien zijn we een kookcursus gaan doen. Ik hou zelf niet zo van koken, maar dit was echt SUPER LEUK! Niet alleen hadden we een geinige activiteit samen, maar ontmoetten we ook nieuwe mensen.
We zaten in een groepje samen met een Amerikaanse man en een jonge Braziliaanse vrouw. De Chef was hilarisch en werd met het gore wijntje dat we dronken nog grappiger. Ik was niet van plan zo goed op te gaan letten dat ik alles thuis PRECIES na kan maken. Dan voelt de cursus meer als school en uit ervaring weet ik dat precies namaken toch niet gaat lukken. Daarnaast heeft deze chef allemaal pasta-maak-apparaten staan die ook het gemiddelde huishouden niet in zijn keuken heeft, waardoor namaken simpelweg onmogelijk werd. Zelfs als ik alles al zou onthouden en ik alle apparaten zou aanschaffen maakt de chef het mij nog onmogelijker om ook maar enige poging te doen tot onthouden door steeds met een nieuw goor wijntje aan te komen. Olivier en ik zijn echt wijn-barbaren, maar in Italië hoort het er gewoon af en toe bij.
De Amerikaanse man vond ons wel gezellig en al snel kregen wij zijn levensverhaal. Hij was gescheiden en had twee kinderen, was nu met zijn nieuwe vrouw op stap door Italië maar omdat ze ruzie hebben gekregen ging zij naar Toscane en was hij nu bij ons in Florence. Het was nog maar de vraag of ze met vrede op 1 augustus terug zouden vliegen naar de States. Ik verzekerde de man dat het sowieso op 1 augustus goed moest gaan, want het is immers veruit de beste dag van het jaar.
De Braziliaanse meid sprak geen Engels, maar ik merkte dat onze pogingen haar tot het gesprek te betrekken wel erg gewaardeerd werden. Met een vaag woordje Spaans en heel wat handgebaren kwamen we een heel eind.
Na het koken namen we plaats aan tafel en konden we onze eigen creaties proeven. Ik was er van overtuigd dat de Chef voor het opdienen nog van alles met het eten had gedaan, want het was niet normaal lekker. Ik kon me niet voorstellen dat deze creatie uit onze eigen aangeschoten handen kwam.
Tijdens het koken dacht ik steeds dat we niet genoeg aan het maken waren. Als je honger eten maakt, lijkt niks genoeg, maar op kregen we het bij lange na niet. Dit was echt een top activiteit.
Na de cursus was het al laat en pakten we de step nog even richting de stad. We waren eigenlijk al helemaal pro in steppen, want we gingen nu steeds illegaal samen op één step. Met de juiste opstap-techniek is dat prima te doen. We gingen nog even voor cocktails op deze mooie dinsdag avond.
klop klop het was 11:00 de volgende dag en de schoonmaak stond voor de deur. Olivier had bedacht om in zijn onderbroek de deur open te doen en alleen om schone handdoeken te vragen. Toen het kamermeisje terug kwam stond ze met handdoeken en een collega samen in de deuropening om Olivier nog een keer te zien flashen, ja dan vraag je er ook om?
We hebben in Florence ons leven gewaagd. We pakten op een mooie zonnige dag onze step en reden met z’n tweeën over een enorme rondtonde waar gemiddeld 50 wordt gereden. Met zijn tweeën op één step is al illegaal, maar deze route leek me ook niet helemaal de bedoeling. De step kon maximaal 25 en met ons samen trok dit voertuig het soms moeilijk. Je kan terug rijden, maar als Google maps zegt dat je er bijna bent kan je ook nog even doen alsof je van niks weet en doorrijden.
Met gevaar voor eigen leven kwamen we aan bij onze bestemming. Volgens Olivier’s thuisfront; ‘de beste koekjes van Italië’. De winkel was helaas gesloten, alles voor niks. Verslagen zaten we voor de winkel maar we hadden bedacht de volgende dag terug te komen.
We hadden verder deze dag een ‘zwembad-dag’. Het hotel waar we zitten is trouwens echt fantastisch. De kamer zelf is niet om naar huis over te schrijven op het leuke interieur na, maar het hotel in zijn geheel wel. Het heeft een ontzettend mooi zwembad en een rooftopbar, een sportschool op het dak met prachtig uitzicht, een game hal met tafeltennistafels en tafelvoetbaltafels, photobooths, schommels, grote keukens waar de gasten gebruik van mogen maken en vooral veel leuk ingerichte hoekjes met toffe let verlichting, felgekleurde meubels en teksten.
Dat alles maakt het wel een enorm leuk hotel maarrr… de chocola moet ook nog even genoemd worden. Toen we eenmaal door hadden dat de incheck-chocola ook soms los op de roomservice karretjes lagen hebben we er daar, laat ik het zo zeggen: ‘meer dan nodig is van gegeten’.
Omdat het uitzicht overal zo ‘fotowaardig’ is, moesten er natuurlijk fotoshoots worden gehouden. Na 20 minuten flaneren en foto’s maken van 100 verschillende hoeken hebben we geaccepteerd dat het niet beter ging worden. Hier is het resultaat; doorsturen naar modellenbureaus wordt gewaardeerd.
Tijdens onze laatste volledige dat in Florence gingen we wat winkelen en nog eens langs de koekjeswinkel. Je zou denken dat we nu een andere route namen, maar via de rondtonde was nou eenmaal de route die we kende en het is goed voor je hart soms wat spanning op te zoeken.
Zonder kleerscheuren lukte het ons weer voor de koekjeswinkel te staan. We waren er om 14:15. Dit was precies ook het moment waarop we wel het bordje op de deur goed lazen; ‘openingstijden; 09:00 - 14:00’ we waren weer te laat!! Dat we dat niet eerder hadden gezien is ook weer zo typisch.
Speculerend over hoe een koekjeswinkel elke dag 14:00 kon sluiten en toch winst kon maken zaten we op de stoep voor de winkel. Toen we weer onze step wilde pakken ging de deur achter ons open. De vrouw stond met tassen in haar handen klaar om te gaan toen Olivier vroeg of we toch nog een pak koekjes mochten kopen.
De vrouw twijfelde even, maar toen liet ze ons de winkel in. We konden alle koekjes proeven en zijn gegaan met twee enorme pakken gevuld met alle lekker koekjes die we hadden geproefd.
Die avond zijn we naar een restaurant gegaan die de vrouw ons had aangeraden en hebben we per ongeluk bijna een heel pak opgegeten met z’n tweeën. Omdat wij ook wel gingen inzien dat we de rest van de vakantie niet van deze koekjes af gingen blijven hebben we net voor vertrek nog een bezoekje aan de vrouw in de winkel gebracht.
Nu werd het ons ook duidelijk waardoor zij elke dag rond 14:00 kon sluiten. Het was, terecht, ontzettend druk.
Florence zeggen wij gedag en voor nu ga ik er vanuit dat het gezegde waar is en dat ook onze trein op een spoor rijd die naar Rome leidt.
Leuk dat je meeleest, De schrijvster
OEHHH!!! En omdat Olivier en ik de kookcursus als activiteit zo leuk vonden heb ik een extra activiteit alvast voor ons in Rome geboekt. Hij weet het nog niet en dat zal hij ook nog niet, want hij leest de blog toch niet na hahaha!
Als je goed raad wat ik heb geboekt neem ik een souvenir voor je mee!
