When in Rome

Gepubliceerd op 5 augustus 2021 om 12:24

Alle wegen leiden blijkbaar echt naar Rome, want dat was precies waar onze laatste bestemming in Italië was. Het is tijd om te wassen, want ik liep inmiddels in mijn bikini's in plaats van in ondergoed rond. Het was ook een goed moment om te wassen, want na deze dagen zouden wij doorvliegen naar Portugal om daar Jana te ontmoeten. Vanaf daar gaat Olivier weer naar huis en gaat mijn reis met Jana verder. 

 

Maar we hadden nog een paar dagen in Rome dus ik zal eerst eens vertellen hoe dat ging! 

Omdat we nu al zoveel Italiaans eten hadden gegeten deze vakantie werden we qua restaurant keuze steeds kritischer. We konden nu het verschil proeven tussen een pizza en een PIZZA! Op onze eerste avond in Rome waren wij opzoek naar een goed restaurantje en toen we met onze kritische blik een keuze hadden gemaakt, hadden we een beetje pech. Niet alleen zat het restaurantje vol, maar om het hoekje van de straat stond zo´n lange rij te wachten dat je je af ging vragen of je überhaupt nog ging eten voor morgen ochtend. 

We zochten iets verder en kwamen in een ontzettend schattig straatje terecht (zoals op de eerste foto te zien is). De pizza was helaas wat minder schattig, want we hadden in dit straatje onze eerste gore pizza van de vakantie... 

Teleurgesteld maar vastberaden gingen wij opzoek naar een goed dessert. Ik wilde heel graag mijn lievelings dessert: Crème brulee. Dat kan je bijna niet verpesten. 

Voor mensen die crème brulee niet kennen: dat is een soort zoete pudding/vla met daaroverheen geflambeerde suiker. Na een hele tijd zoeken bleek het zo te zijn dat de Italiaanse ober totaal geen liefdevolle behandeling aan mijn crème brulee had gegeven, dus ik had nog de helft rauwe suiker op mijn dessert liggen en voor de helft aangebrand. Op dit punt was ik er wel klaar mee, dus ik heb ze even laten zien hoe het moet en ben zelf de keuken in gewandeld. Uiteindelijk een matige crème brulee gegeten. 

 

Toch jammer als je zoveel calorieën binnen krijgt waar je zo weinig van hebt genoten. zonde. 

Nadat we ons etentje hadden opgegeven kwamen we op de eerste nacht in Rome per ongeluk bij de bar waar alle jongeren hangen. We raakten al snel aan de praat met allerlei willekeurige mensen en besloten om met drie internationale studenten mee te gaan op hun stap avond. 

Eigenlijk was dit niet mega benoemends waardig. Kort samengevat: Olivier werd de hele dag 21 geschat en moest steeds uitleggen dat hij niet meer studeerde en ik moest steeds het gelul aanhoren van twee dronken meisjes die ZOOOO ontzettend blij waren dat we elkaar hadden ontmoet. Verder hebben Olivier en ik aan zitten horen hoe een van de meisjes Rome 10.000 keer als 'city centre of the world' benoemde . Ik bedoel ik snap dat je een leuke tijd in deze stad hebt gehad als student, maar er zijn meer steden... Ze had ons wel een aantal goede tips gegeven voor bezienswaardigheden!

 

Eigenlijk MOET je in Rome wel naar de toeristische plekjes. In Rome heeft alles wat je ook maar ziet een historische achtergrond. De openbare prullenbakken hebben nog sierstenen uit de 13e eeuw, dus zelfs al wil je de historie niet zien, je wordt er mee dood gegooid.  

De stad is prachtig, maar wij cultuurbarbaren vonden het na een dagje verkennen wel genoeg met de cultuur. Olivier was het met mij eens en dat kwam precies goed uit, want ik had op onze tweede dag in Rome een vette activiteit geboekt! We gingen ziplijnen!!  

In eerste instantie was dit een verassing voor Olivier, maar we begonnen deze dag aan het zwembad toen ik erachter kwam dat we op de plaats van het ziplijnen never nooit met het ov gingen komen. Ik zat in mijn hoofd te bedenken hoe ik in vredesnaam een auto ging huren zonder dat Olivier daar achter kwam. Na een paar oplossingen bedenken heb ik het maar opgegeven, dus gaf ik de verassing maar toe. Dat was maar goed ook, want een auto huren bleek nog niet zo makkelijk. 

 

Het blijft ons steeds een verbazing hoe weinig de Italianen willen werken en hoe slecht Italianen mee willen werken met dingen die je vraagt, maar dit sloeg weer alles. Wat een verschrikking, we hebben zoveel slome mensen om hulp gevraagd het was ongelofelijk. Maar.... eenmaal een auto was het de trip zeker wel waard.

Na een trip van ander half uur hadden we de top van de berg bereikt waar we vanaf zouden ziplijnen. Het uitzicht was fantastisch en het dorpje ontzettend schattig. Het was allemaal zeker de moeite waard toen we aan een PIZZA zaten met dit goede uitzicht.

Dit was ons laatste rustige moment want hierna begon het gezeik..

 

Nog even en we zouden vliegen naar Lissabon waar we Jana zouden ontmoeten. 'S middags hadden we een Corona test gedaan om te mogen vertrekken en 06:15 zou ons vliegtuig gaan die nacht. We waren beide negatief, dus alles was prima. 

Die nacht stonden we op om 03:30. Zeiden we gedag tegen de man achter de receptie om 04:00 en kwamen we met de taxi aan om 04:30 bij het vliegveld. We stonden in een extreem lange rij om 04:15 en om 05:00 hadden we de balie bereikt. Hier werd mij verteld dat Olivier zijn QR-code goed was en die van mij niet. Dit betekend dat ik niet mocht vliegen. Wij gingen natuurlijk van alles proberen: incheckbalie, informatiebalie, ticketbalie, politie, ambassade, maar overal kregen we hetzelfde antwoord. We konden nergens een test laten doen op dit tijdstip en de tijd begon te dringen voor Olivier om nog mee te kunnen in het vliegtuig. 

Last minute kwamen we erachter dat ik nog een vlucht diezelfde dag zou kunnen halen vanaf het andere vliegveld van Rome, maar die kostte dan wel 3x zoveel. Olivier zou Jana alvast opvangen in Lissabon. 3 minuten voordat het vliegtuig opsteeg bleek dat toch allemaal niet mogelijk, dus Olivier besloot om zijn bagage weer uit het vliegtuig te laten halen. 20 minuten vertraging had het vliegtuig door ons, maar goed, wij gezeik jullie gezeik. 

Om 07:00 konden we nieuwe tickets krijgen voor een redelijk goedkope prijs. Om 07:20 ontmoetten we een jongen die ongeveer hetzelfde gezeur had. Hij was de vorige dag vergeten zichzelf te laten testen en zijn vriendin had wel het vliegtuig naar huis gepakt. Om 08:00 zaten we met zijn drieën terug in de bus naar de stad. om 08:15 hadden we afgesproken die nacht samen een taxi te delen om 04:00 's nachts en om 10:00 stonden we weer in ons hotel terug bij de man achter de receptie. 

 

Dus... dit werd nog een extra dag en nacht in Rome en wat voor een nacht! Ik ben JARIG!

zwemmen, slapen en chillen... de dag was zo voorbij. Nog een keer goed uiteten, Jana facetimen en meer dan ooit ready zijn voor de reis die die nacht zou komen. 

 

Volgens de Pharmacia was het zeker niet hun fout, maar daar zijn Olivier en ik nog niet zo zeker van. Hoe dan ook we kregen een nieuwe wel werkende code en maakten ons klaar voor poging twee. 

'S avonds liepen we het hotel in om vroeg te gaan slapen, maar ik hoorde vanuit de lobby ontzettend mooi pianospel. Ik heb daar nog even staan zingen. De akoestiek die daar aanwezig was mocht gewoon niet verspild worden...

De oudere man achter de piano vond het volgens mij ook wel heel erg leuk.

poging twee: 

03:30 de wekker

04:00 De jongen met wie wij zouden reizen kwam niet opdagen en wij waren niet van plan te wachten. We zeiden gedag tegen dezelfde receptionist en kwamen bij precies dezelfde taxichauffeur als de nacht daarvoor. 

04:30 we stapten het vliegveld binnen. 

04:45 we stonden een stuk eerder bij de incheckbalie. We konden meteen doorlopen. 

05:00 we hadden nog 5 kwartier voordat we zouden vliegen. We hebben een croissant gegeten. 

De jongen heb ik 300x gebeld, maar geen gehoor. Hij bleek later die dag te zijn gaan drinken en is door zijn wekker heen geslapen. Toen we de jongen ontmoette hadden we al weinig verwachtingen, maar dat je ZO weinig kan is wel bijzonder. 

OP NAAR LISSABON!

In het hotel hing een bordje met: geen eten op de kamer....