Ik heb zoveel spierpijn...
Ik wordt onterecht geprezen voor: 'Being a sport'. Ik kan kiezen om zelf de stad in te gaan met één van de auto's, zoals ik vanmiddag deed of vanavond met Lisa naar een diner bij haar vrienden te gaan.
Ik koos voor het tweede en wat een goede keus was dat.
Zo Amerikaans mogelijk kwamen Lisa en ik opgedirkt en wel met een fles rosé in de hand aan in een Porsche cabrio.
Weer zo'n prachtig huis. Dit keer was het huis van Nancy. Wat een gek is dat. vanaf de seconde dat ik binnenstond tot het moment dat we weer vertrokken heb ik mij bij Nancy en hun gekke vrienden vermaakt. Deze vrouw heeft zoveel dingen meegemaakt en op zoveel plekken in de wereld gewoon en haar huis is nu een tentoonstelling van haar geleefde leven. De buitenkant van het huis heeft een Hawaiiaanse sfeer en binnen hangen er kimono's en Delfts-blauw servies aan de muur.
Met een gek likeurtje in de hand en mijn voeten in het zwembad vertelden de vrouwen mij over alle plaatsen waar zij hadden gewoond (Denemarken, Hawaii, Hongkong, Melbourne en noem het maar op), over rare recepten en over de mannen die zij in highschool daten en waar die nu zijn geëindigd.
De avond betrof cocktails, heerlijk eten en ongefilterde gesprekken. Ik heb mij kapot gelachen.
Terwijl ik onterecht complimenten krijg over 'being a sport', over hoe zwaar ik het wel niet heb door te moeten reizen met mijn vader en over hoe bijzonder het wel niet is, dat ik mij kan vermaken in het bijzijn van een stelletje gepensioneerden, is Lisa veel meer 'a sport'.
Deze vrouw heeft mij meegenomen naar de salsa bar downtown en zonder tegenzin of echte latin danslessen op de dansvloer gestaan. Ze heeft me meegenomen naar haar Hot Yoga klas en de farmersmarket. Later deze dag ook nog eens naar een les paaldansen. Ze wist dat ik dat leuk vond, dus had ze dat voor mij geregeld. Omdat ik met mijn vader moet reizen verdien ik dat natuurlijk wel. Ik heb het zwaar.
Geen grappen, in die paaldansles had ik het ECHT zwaar. Het was niet bepaald een beginners lesje. Ik heb versteld gestaan toen ik zag hoe Lisa als 64 jarige toch met alle oefeningen van de core-workout meedeed. Ik heb er nu nog last van (24 uur later). De paal inklimmen ging haar dan weer even wat te ver, maar aan het doorzettingsvermogen lag het niet. Respect.
Ik zou er een moord voor doen zo te leven als ik 64 ben. Werken op de universiteit als professor, allemaal gekke sporten beoefenen, en s'avonds wijn en diner met gestoorde vrienden langs het zwembad. Dit allemaal met een goede temperatuur erbij en de juiste outfit met bijpassende make-up en zeker in het juiste vervoersmiddel. Bedankt voor het kijkje in de toekomst dames ik zal dit niet snel vergeten.
Besef momentje:
Ik rij zo'n 30 mile/H door de buitenwijken van Bloomington. Ik probeer geen stoepjes te raken en stopborden te negeren, misschien heb ik mijzelf iets te goed verkocht toen ik zei dat ik the best driver was know to mankind. Maar, soms moet je doen wat nodig is. De muziek staat te hard en de ramen staan open wanneer ik Bluebird lane verlaat. Bij het stoplicht probeer ik een biker over te halen om te racen, ik verloor. Hakken aan, lippenstift op, creditcard met een te laag credit in een te klein tasje mee. Ik ging dansen en heb mij in tijden niet zó cool gevoeld.
Nog geen minuut op de dansvloer of ik ontmoet mensen. Een paar uur later zit ik in een poolbar met een band die ik net heb zien spelen. Thanks Matthew uit Polen voor de geweldige dansjes en de ontmoeting met volgens heel onpartijdige personen (henzelf) 'the best band in town'.
Reactie plaatsen
Reacties