De dubbele jetlag kickt in en het Mexicaanse eten van het vliegveld ook. Ik was niet bepaald in de stemming, maar ik moest even leuk doen tegen de mensen bij wie we in huis mogen verblijven.
Jeff en Lisa zijn het alleraardigste stel waarbij wij mogen logeren. Niet zomaar logeren, logeren in een huis waar je ´u´ tegen zegt.
Mijn eerste paar indrukken van deze kant van de aarde:
- Mijn Engels is helemaal niet zo goed als dat ik mijzelf altijd heb wijs gemaakt. Ik kom een heel eind, maar ik kan nooit zo ad rem reageren als dat ik thuis kan. Het frustreert me mateloos dat mijn reactie niet zo grappig is in het echte leven als in mijn hoofd.
-Het blijkt dat het woord 'shit' hier gelijk staat aan het woord 'klotezooi' in Nederland, dus dat moet ik mijzelf ook maar eens gaan afleren. Omdat 'shit' bij mij gelijk staat aan het woord 'jammer', 'rotzooi', 'niet normaal', of 'DAT MEEN JE NIET', is dat zo ongeveer mijn standaard stopwoord.
- Het normale leven is hier een stuk luxer dan bij ons thuis. De huizen zijn voor onze begrippen dubbele villa's en dan staan er meestal ook nog eens een stuk of drie auto's in de garage waarvan minimaal één een belachelijk grootte truck. Alleen de keuken van Jeff en Lisa is al groter dan onze gehele woonkamer en zij beschreef haar huis als 'modest' in vergelijking met de huizen van de rest van de buurt.
- De mensen hier hechten veel waarde aan wat je doet of wat je hebt gedaan. Er wordt over bijna niks anders gesproken. Wat doe je voor werk? wat zijn je hobby's? waar heb je gestudeerd? deed je aan sport tijdens je studie?
- De mensen zijn mega vriendelijk. Ik weet niet of dat komt
- Ik wordt echt tè enthousiast van de Amerikaanse dingen uit films. Gisteren zat ik met volle nieuwsgierigheid rond te kijken in een Wendy's, ik stond er op om de garbage disposel (een moord machine dat in de gootsteen de etensresten blenderd en doorspoelt) in de gootsteen aan te zetten en vanochtend stond ik vroeg op om de gele schoolbus bij de buren te zien stoppen.
Weinig zin had ik nog niet om dingen te doen, maar met Jeff en Lisa en hun vrienden op een bejaarden vaartocht gaan was best te doen. Ik kwam erachter dat deze mensen ZO Amerikaans zijn.
Ik bevond mezelf tussen een vrouwen rosé club die als typisch Amerikaanse wifes of Bloomington praten over de kleinkinderen, de mode en calorieën. Met een witte bootbroek aan een redcup rosé in de hand en een zonnebril matchend bij de hoed op, viel ik volledig buiten de boot (bij wijze van spreken dan).
Toen ik na het sportuurtje vanochtend geen zin meer had Lisa haar dag-routine bij te houden, heb ik mij niet meer omgekleed. Zat ik daar in mijn sportoutfit, met spierpijn in mijn kont en een chagrijnig gezicht van het suikervrije koekje dat ik had gegeten als lunch. 'If you want to hold your lovely figure, this is your lunch'.
Note to self: Als ik mijn lovely humeur volgende keer wil houden, moet ik beter lunchen.
Ze zullen wel denken, typische mensen die Nederlanders.
Reactie plaatsen
Reacties