Praag 2020

Gepubliceerd op 5 augustus 2020 om 16:33

Het was spontaan toen we verzonnen dat we niet naar Nederland terug gingen maar door naar Praag. Een goede vriend van Jana en mij zou ergens volgende week naar Praag gaan om alle tegenstanders in het Freestyle voetballen te murderen (dat wisten we toen nog niet).

Maar…. Dankzij die vriend waren wij al helemaal enthousiast geworden over de stad Praag en eerlijk gezegd, hadden we in Berlijn nog niet genoeg geshopt.

 

Het was begin middag toen we aankwamen in Praag. We kwamen aan in de regen dus dat begon alweer lekker. Toen we voor de receptie van ons hostel stonden, lazen we op de deur dat we bij de buurvrouw onze sleutel moesten ophalen. Wij met ons goede gedrag naar de buren (een mini supermarkt). Deze vrouw sprak geen woord Engels, kon nog maar net mijn naam verstaan maar toch kregen we een sleutel vanuit de gammele kassa.

De vrouw maakte enigszins de aanstalten om ons onze kamer te laten zien, maar veel zin had ze er niet in. Ze vond het vooral erg grappig dat zij met haar manke been 2 km/uur liep en wij dus langer door de stort regen moesten achter haar aan. Ze bleef maar verhalen vertellen in het Praags of zoiets en naar ons knikken alsof wij domme meisjes het maar moesten snappen. Eindelijk stonden we voor de goede deur en ging de sleutel werkelijk in het sleutelgat, we waren ondertussen ook daarmee vier pogingen verder. Zijknat stapten we de deur binnen toen we zagen dat onze hernia-tijden van het dragen van onze tassen nog niet voorbij waren. Nog 3 flinke trappen op en dan eindelijk zouden we bij onze kamer zijn. De vrouw gaf ons nog een aantal goede tips die we knikkend en niet snappend aannamen en dat was het.

Blij en vermoeid kwamen we boven aan. Totdat we in ons gedeelte van het enorme hostel kwamen.. De geur vanuit de gang was al niet heel relaxt maar onze ervaring werd niet beter toen we daadwerkelijk binnen stapten. Links in de kamer lag een of andere gozer te stinken en rechts in de kamer was een meisje iets aan het koken wat misschien nog wel erger stonk. Ze keek wel heel vriendelijk dus wij probeerden dat ook. We moesten door deze grotere kamer om bij onze slaapzaal te komen. Deurtje in, deurtje uit. In ‘onze’ slaapzaal stonden vier bedden waarvan wij er twee mochten. Er waren er van de vier, drie bezet. Niet alleen bezet, gewoon echt SMERIG. Overal lag drank, sigaretten, jongens ondergoed… We waren al niet meer zo vrolijk maar nu was het ook niet echt gezellig meer.

Klaar ermee! Nieuw plan. Wat zijn we toch ongelofelijk rijk dat we deze keuze kunnen maken. We hadden besloten dat we deze ellende niet meer wilde en gingen opzoek naar een ENORM LUXE HOTEL! Terwijl we in de stinkende drankkamer zaten waren we heel booking.com aan het afzoeken. Onze zoektermen waren onder anderen: Bad, Binnenstad, Zwembad, Met ontbijt, Kingsize bed, nog net geen masseur inbegrepen. Eerlijk, dat zou een goede zoekfunctie zijn op de booking sites.

Daar gingen we. Op pad door de regen naar het prachtige plaatje van de perfecte hotel kamer die we online hadden gevonden. Oh, het annuleren van het hostel ging heel simpel: we zeiden gewoon in het Nederlands tegen het supermarktvrouwtje dat we wilde annuleren en dat we naar onze perfecte hotel kamer gingen. We gingen er nu wel vanuit dat zij vloeiend Nederlands zou kunnen, aangezien wij nu ook vloeiend Praags kunnen. Ze heeft wel genoeg Nederlands gehoord om het te kunnen oppakken. Als ze het niet verstaan had, zou ze toch ook de sleutel niet hebben aangepakt.

We kwamen aan in het prachtige hotel. We hadden niks meer te zeiken. Dit was trouwens niet waar, er is ALTIJD wat te zeiken. De kamer leek niet op ons mooie plaatje. Laat me niet overdrijven, dit was ook een prachtige kamer, maar…. Geen bad. Brutaal als dat ik ben geworden in dit soort dingen ging ik terug naar de receptie. Nu was het kortdag en morgen zouden we helaas alsnog geen bad kunnen krijgen. We konden een BUBBELBAD KRIJGEN en een veel grotere kamer!!!! Met uitzicht op onze upgrade van morgen konden we lekker douchen en uit eten.

Het meest mooie van dit alles nog is dat ik de hotel kosten van familie cadeau kreeg voor mijn verjaardag en dat we later op de dag de vlotte, vloeiend Engels sprekende, receptioniste spraken van het hostel waar we waren en dat we ondanks de late annulering toch nog ons geld terug kregen. Laat Praag maar beginnen want tot nu toe vind ik het helemaal leuk.

Even het stadje verkennen…

 

Dat is wat onze moeder altijd zegt als we ergens nieuw aankomen: ‘Kom we gaan even het stadje verkennen’. Dat is eigenlijk precies wat we gingen doen. Herboren, zoals een frisse douche kan voelen gingen Jaan en ik op pad. De regen was gestopt en alsof (ik zeg alsof want zo voelde het alleen) de zon keihard scheen zagen we waar ons hotel tegenover zat: De ZARA. Stel je voor dat je helemaal niet van shoppen houdt. Dan zou je kunnen denken: ‘Wat moet ik met de Zara op 10 meter afstand van mijn hotel?’ Hier gaat het dus niet om. De Zara laat gewoon zien waar je bent. Je bent in de buurt van de monumenten, van de winkelstraat, de restaurantjes, van de places to be. Misschien dat ik De Zara nu iets te veel credits geef, maar wij waren erg blij.

We liepen langs een rij schattige restaurantjes toen we letterlijk bij een Italiaans restaurant naar binnen werden geroepen. Iets wat naïef maar toch ook een klein beetje geïntrigeerd liep ik naar binnen dus Jaan ook. ‘Willen jullie aan de bar komen eten?’ Zei de brutale barman. Dus Jana en ik kwamen met de opmerking: ‘Zijn de drankjes daar gratis?’ Dat bleek echt het geval. Toch kozen we er voor om niet meteen onze eerste avond in een rare situatie te belanden. We gingen gewoon aan tafel. Helaas voor ons was het zo dat deze barman elke tafel vanaf zijn bar (midden in het restaurant) kon zien. Hij maakte daar nogal gebruik van. We vonden het niet meer dan eerlijk om terug te kijken, niet alleen met onze ogen maar vooral ook met onze camera. Deze gaat tegenwoordig overal mee naartoe. Het vloggers leven was op dit moment wel weer grappig.

Even tussendoor: Ik kan je echt aanraden de video van Praag te kijken. Hij staat net online. Dan heb je beeld bij het verhaal :D

Terug naar het restaurant. Ik denk dat Jana en ik nog nooit ZO SNEL een pasta naar binnen hebben gewerkt. Ik denk ook dat ik nog nooit (ook niet in mijn carrière als serveerster) heb meegemaakt dat bedienend personeel zovaak: ‘alles naar wens?’ vraagt bij een tafel. Wat een verschikking. We kregen afkeurende blikken van de barman toen we niet aan de alcohol gingen zelfs niet toen hij zijn duurste cocktails gratis aanbood. Toen deze barman bij onze tafel kwam knielen om een soort gesprek aan te knopen stonden mijn nekharen overeind, wat? Denk zelfs dat mijn beenharen overeind stonden. Na mijn derde poging het gesprek een normale kant op te sturen met de vraag: 'Do you know some good activities around Prague?' was ik er volledig klaar mee toen ik zijn antwoord kreeg. ‘I only know bad things to do’. Ik denk dat we hem nogal hebben afgeschrikt met onze gezichtsuitdrukking, want precies na deze opmerking hebben we hem wel 15 minuten niet meer gezien. De gratis shotjes die we van hem aangeboden kregen en die hij nadat we vier keer ‘nee’ hadden gezegd toch inschonk wilde ik in zijn strot duwen. Helaas is dat maatschappelijk niet acceptabel dus ik koos voor geen fooi geven en een toetje halen bij de buren.

De buren… Ik weet de naam van deze plek niet meer, maar wat ik wel weet is dat dit ons lievelings restaurant was geworden in Praag.

De rest van de dagen bestond vooral uit shoppen, lekker eten, wat oude gebouwen bekijken en onze jacht naar een rooftop bar. Laat ik nog even onze laatste avond uitlichten.

Op de laatste avond wilde Jana en ik uit. We hadden mooie kleding gekocht bij de buren, het weer was omgeslagen naar lekker warm en we hadden gewoon zin in een dansje. Dat kan met die restricties in Nederland helemaal niet, dus laten we dat doen.

Met onze google maps in de hand kwamen we aan voor een STRIPCLUB? Watte? Het lijkt nu alsof we daar meteen achter kwamen, maar het lampje ging pas rinkelen toen we vrouwen in de etalage zagen. Drie andere clubs waren dicht dus gingen wij het maar opgeven. Tuurlijk gingen wij het niet opgeven! We namen de metro en gingen op weg naar een rooftopbar die we online zagen. We namen niet zomaar de metro, we namen DE LAATSTE metro, het was inmiddels al best laat geworden. We renden voorbij de mensen die uitstapten en nog belangrijker voorbij de betaalautomaat. Ik stond met mijn naïeve hoofd te vloggen toen Jana langzaam wit wegtrok. De conductrice was door onze coupè de kaartjes aan het checken en wel geteld 4 mensen waren nog voor ons. We waren aan het aftellen totdat we uit konden stappen. Nog 2 mensen voor ons. We konden het perron zien en de vrouw bewoog richting ons. We maakten geen oogcontact, deden alsof we haar niet zagen en de seconde dat de deur openging, stapten we naar buiten. Ik wilde nog 3 coupés verder instappen, maar Jana vond de spanning genoeg geweest en de laatste halte zouden we voor straf gaan lopen.

Ik had deze vakantie mijn werk mee. Dat is geen aanrader. Ik was op dit moment buiten aan het lopen met mijn telefoon in de hand een foutje aan het oplossen die mijn baas had opgemerkt. Geconcentreerd en vooral ook geïrriteerd liep ik naast Jana. Tot ik opeens een tik op mijn kont voelde. Een tik? Nee, gewoon een volwaardige grijp. Ik had denk ik een halve seconde nodig voor de realisatie en toen draaide ik mij om. De frustratie van het lopen, de frustratie van mijn werk en de frustratie van het gore lef van deze gozer kwam er tegelijk uit op het moment dat ik op mijn hardst schreeuwde: ‘FUCK OFF’. Omstanders keken en als reactie kreeg ik een versneld pasje en een zenuwachtig lachje in de verte.

Ik weet niet of dit het allemaal waard was, maar de avond was wel degelijk geëindigd in een prachtige rooftop bar met goede drankjes, een leuke ober die ons steeds gratis popcorn gaf en we hebben nog geinige mensen gesproken ook.

Zo dit was het. Ik heb weer een heel boekwerk geschreven. Tijdens vakantie tijden schrijf ik erg veel, maar in het normale leven ook. Omdat er nu geen vakantie tijden zijn, heb ik besloten om een site te maken en daarop wekelijks stukjes te schrijven. Van short-stories tot gedichten. Mocht je het leuk vinden dan kan je kijken op schrijvster.nl. 

Omdat ik sporadisch schrijf, is er op de home pagina een mogelijkheid je e-mail in te vullen. Dan krijg je een berichtje als er een nieuw stuk online staat. Verder laat ik het ook altijd weten op Instagram. Op dit moment staan er een aantal gedichten op en twee artikeltjes. Ik hoor graag wat jullie vinden. Liefs.